Sonuç ‘Hayırlı’ olsun.. (Köşe yazısı 17.04.2017 Kayseri Star Haber Gazetesi)

DAVUT GÜLEÇ

GAZETECİ

davutgulec@hotmail.com

İster evet çıksın, ister hayır.

Umurumda değil artık.

Referandum nedeniyle yaşanan kepazelikleri, bazı insanların bu denli çukurlaşabildiklerini gördükten sonra ben insanlığımdan utanıyorum.

Bu yazıyı kaleme alırken referandum bitmiş, sayım yapılıyordu. Gazetenin erken basılması ve sonuçların resmi açıklanacak olmamasından genel bir yazıyı kaleme aldım.

Umarım bu sonuçlardan sonra küfürlerden, hakaretlerden, terörist ithamlarından herkes kurtulur, bir birine de olmadık suçlamalarda bulunmaz.

Şimdi sıra riyakarlık kokan kardeşlik çağrılarında.

Basit bir adaylık için veya koltuğu korumak adına, bu ülkede insanlar birbirini çok kırıp döktü.

Ama sandığa oyumu kullanmak için gittiğimde gördüğüm, özellikle yaşlı kesimin ve seçmen katılımının çok olması ‘Demokrasi’ adına beni umutlandırdı, sevindirdi.

Bundan sonra yapılacak ister referandum isterse seçim olsun seçmen ‘oy’una sahip çıkar ve gücünü anlamış olur.

Bugüne kadar ki gibi devlet imkanı, ‘zafer kazanmak’ için bu kadar acımasız kullanılmaz.

Bırakın devlet imkanını, seçilecekler, partiler, acımasız harcama yapmaz.

Lüks araçlarla, giysilerle, STK’ları oyuna getirip toplantılar düzenleyerek, olmadık vaatler vererek, karşılıklı suçlamalarla, hakaretlerle kötü örnek olmazlar.

Meydan ve diğer mitingler son bulur.

Artık seçim vaatleri, seçmeni isyan ettirerek, cezalandıracak yol kapatmaları, mitingler ile değil, televizyonlar, toplantılar, açıklamalar ile yapılır.

Aday adayları ya da adaylar, partiler, destekçileri sadece seçim dönemleri değil diğer günlerde toplu ulaşım araçlarını kullanır, halkın içinde olur.

Daha öncede yazdım.

Sandıktan çıkacak sonuca herkes saygı duymalı.

Ama referandum sona erse de  ‘Evet ve Hayır’ tam anlatılamadı.

Zaten ortada ciddi bir ülke siyaseti de kalmadı.

Oy kullanma saatleri içinde bile insanlar birbirlerine ‘Evet mi, hayır mı?’ diye soruyordu.

İstediği yanıtı alamadığında ise birbirini kırmaya, dökmeye devam ediyordu, üzüldüm.

Ben bu referandumla ilgili kararımı haftalar öncesinde ve oy kullanma arifesinde açıkladım.

Bir psikolog arkadaşım ülkenin nereye gittiğini yaşadığı şu olayla anlatmış.

“İşten eve belediye otobüsüyle dönüyorum. Karşımda yakışıklı, yaşı altmışın biraz üstünde birisi oturuyor. Az sonra yanındaki koltuk boşalınca ayakta, otobüse yeni binmiş, pardösülü, başı örtülü, orta yaşın az üstünde bir kadın, üç dört yaşlarındaki kız torununu o boşalan yere oturtmaya çalışırken, sendeledi ve adamın üstüne düşer gibi oldu ama kendini toparladı. Adam bayramlık ağzını açtı ve kadına söylenmeye başladı.

Kalktım, kadına yerimi verdim ve “Boş ver.” Anlamında, işaret ettim ama kadın da adama yanıt verdi ve tartışma başladı. Kadın yaşlı olduğunu ki gençte olsa dengesini yitirebilir, söyleyince adam “O zaman evinde otur, çıkma dışarı” demez mi. Ben artık dayanamadım ve “Sokağa çıkarken senden mi izin alacak terbiyesiz adam” diye patladım. Bana “Terbiyesiz sensin!” deyince de, “Eğer sen terbiyeliysen ben terbiyesizliğe razıyım. Yeter ki senin gibi olmayayım!” diye sürdürdüm.

Bu sırada yandaki kadınlar aralarında alçak sesle adamı eleştiriyorlar ama bana bir teşekkür eden yok. Yer verdiğim, savunduğum kadından da bir teşekkür ya da kendi kültürüne göre “Allah razı olsun” yok.

Yaşam deneyimlerimden biliyorum ki kavga uzarsa kadın o adamın tarafına geçecek. Bu kadar sindirilmiş, kendi hakkını aramaktan aciz ama yanında olana bile destek veremeyecek kişilerden benim bir beklentim kalmadı. Bu kişilerin bildiği tek şey gücün ve güçlünün yanında olmak. “

Tek dileğim var.

O da inşallah sandıktan, bu ülkeyi kuranların, büyük lider Atatürk’ün, silah arkadaşlarının, Şehitlerin, gazilerin, kemiklerini sızlatacak bir sonuç ve karar çıkmaz.

Sonuç ne çıkarsa çıksın, şimdiden; Devlete, Millete ‘Hayırlı, uğurlu’ olsun.