ÖZGÜRLÜĞÜ ANLAMAK
Ö. Ü. (KADER MAHKUMLARININ SESİ)
ARARKEN KAYBOLMAK
Yetmiş yaşında bir dede tanıdım bugün.
Yıllardır sigara içmekten bıyıkları bile yorulmuştu artık, uçları sararmıştı. İlk başlarda hareketlerinde anlamlandıramadığım bazı şeyler vardı, ancak konuştukça çözülmeye başlamıştı düğümler.
‘Dede ne kullanıyorsun sen’ dedim, ‘her şey’ dedi.
‘Herşeyden kastın ney’ dedim, ‘ne bulursam’ dedi.
İlk başta çok şaşırdım, sonra konuştukça anlamaya başladım bazı şeyleri. Merak ettim ve sordum. ‘Dede çoluk, çocuk, torun yokmu senin’ dedim. ‘Dört tane çocuğum var’ dedi. ‘Görüşüyormusun? Ne iş yapıyorlar? Neredeler?’ dedim…
‘Görüşmüyorum. İkisi din kültürü öğretmeni, biri asker, diğeri rahmetli, neredeler bilmiyorum’ dedi.
İyice merak etmeye başlamıştım. Bu adam ne kullanıyordu…
‘Dede Allah rahmet eylesin, hastamıydı rahmetli?’ dedim.
‘Yanımda uyuşturucu içerken öldü’ dedi, buz kesildim. ‘Sen de mi uyuşturucu içiyorsun dedim’, ‘dedim ya her şey’ dedi.
Sonra hayatını anlatmaya başladı.
‘Yıllardır alkol içerim, uyuşturucu ile sonradan tanıştım. Alkolü içtikten sonra başka insan oluyorum. Zamanında eşime de, çocuklarıma da çok eziyet ettim, beni bırakıp gittiler, yıllarca yalnız yaşadım. Sonra eşimi alıp tekrar eve getirmek istedim, çocuklar beni dövdüler, istemediler. Aslında bu kötü alışkanlıkları bırakmış olsaydım, benden daha çok isterlerdi bir arada olmayı. Peki neden bırakmadın sana zarar veren şeyleri dedim. Uyuşturucu içince yalnız bile olsam oğlumu görüyorum, istediğim herkesi görüyor onlarla sohbet ediyorum. Alkolde de bir kaç defa bunları yaşadım. Sadece bu anları yaşamak için içiyorum dedi. Anladım ki bu adam halüsülasyonlar görüyordu. Onlarla temiz bir hayatı değil, içinde onların değilde, hayallerinin olduğu kirli bir hayatı seçmişti ve o gördüğü halüsülasyonları görmek için herşeyi içiyordu. Dede pişmanmısın peki dedim. O güzel sohbet eden adam birden değişti. Asla! Ben haklıyım dedi. Sonra o nu anlayamaz oldum. Mutluluğu ararken kendini maddelere hapsetmişti.
Hareketleri değişmişti. Anladığım tek şeyleri ararken kaybolmuştu.
***
SİZCE MANTIK MI? DUYGULAR MI?
İnsaoğluyuz biz, her türlü hataya müsaitiz.
Sonuçta hayvanlar gibi içgüdülerimizle değil, duygularımızla hareket ediyoruz.
Duygularımız bazen mantığımızın önüne geçiyor ve bizi hata yapmaya sürüklüyor. Yaptığımız hataların farkına vardığımızda ise bazen çok geç olabiliyor.
Mantığımızı bir nebzede olsa duygularımızın önüne koymayı başarabilsek belkide hiç bir zaman pişman olmayacağız.
İşte benim duygularım beni her zaman pişman etti. Kimi zaman başkasını kıskandırdı, kimi zaman başkasına özendirdi. Aslında biraz mantığımı kullanabilsem , duygularımı içimde yaşayabilseydim, en önemliside kendim olabilseydim belkide asla pişman olmayacaktım.
Duygularım bana sürekli ‘onun B kaliteli arabası varsa, senin A kaliteli olmalı, o iyi marka giyiniyorsa, sen daha iyi marka giyinmelisin, o lüks restoranta gidiyorsa, sen daha lüksüne gitmelisin’ diyordu.
Aslında içten içe beni bambaşka birine çeviriyordu. Peki sizce böyle bir hayata kim para yetiştirebilirdi?
İşte tam da bu noktada başlamıştı hatalar. Duygularım mantığımı kör etmişti. O hayatı yaşamak için yapılması gereken her yanlışı yaptım ve şu an özendiğim her şeye sahibim.
Peki sizce şimdi mutlumuyum?
Elbette hayır! Mutluluk aslında duygularımda değil, mantığımda gizliymiş. Peki siz mantığınızı kullanmak için daha neyi bekliyorsunuz? Yoksa benim gibi pişman olmayı mı?
Şimdi soruyorum size mantık mı, duygular mı?
