Kızılay deyip geçmeyin…(1) (Köşe yazısı 09.10.2017 Kayseri Star Haber Gazetesi)

DAVUT GÜLEÇ

GAZETECİ

davutgulec@hotmail.com

Bir süre önce buradan yazdığım ‘Sümer’li olmak’ köşe yazı dizimden sonra bazı arkadaşlar, unuttuklarımı, eksik yazdıklarımı da hatırlattı. Belki inanmayacaksınız ama en çok hatırlattıkları, çocukluğumuzda, öğretmenlerimizin bizlere tek tek üzerinde ‘Kızılay’ yazan sarı zarflar, velilerin ve öğrencilerin bu zarflara nasıl para koyarak öğretmene teslim ettikleri idi. Bugün ise Milli Eğitim Bakanlığı Müşteşar imzası ile okullarda Kızılay dahil ‘herkese yardım toplamak yasak’ sadece soru işaretli o bir yardım kuruluşuna güya ‘bağış’ adı altında ‘zoraki yardım ve simit parası toplamak’ serbest. Bence okullarda ’yardımlaşma bilinci’ için yardım toplayacaksa sadece Kızılay, çocukluğumuzda ki gibi baskı yapmadan, zorlatmadan, arkadaşına borçlandırmadan, aileleri zora sokmadan toplamalı.

Yani küçük yaşta Kızılay ile tanışmak, o dönemde, bırakın Türkiye’yi, Dünya çapında yaptığı hizmetleri duymak ve o bilinçle, eğitimle yetişmek ne güzeldi.

Kızılay adını bizler küçük yaşta öğrenirken, yardımlaşma, dayanışma, kaynaşma, kenetlenme, zor günlerde başkalarına yardım, kısaca ‘var olanı ve fazlasını paylaşma-bölüşerek destek olma’ özelliklerini yaşarken daha çok gördük, duyduk.

En çok bir kaza ya da kan gereksiniminde ‘kan bulmak’ için ilk Kızılay’ın kapısını çaldık.

Deprem, sel baskını, doğal afetler sonrasında ilk ‘Kızılay’ın çadırına sığındık, sıcak çorbasını içtik.

Kar, tipi, mahsur kalmalarda Kızılay’ın gönüllülerinin elini tuttuk.

Zor günlerde, Dünyanın ilk yardımında ilk adını duyduk.

Kurban bayramlarında toplanan derilerin yardıma dönüşmesini gördük.

Kayseri gibi ‘hayırseverler şehri’ndeki  ‘Övünmek gibi olmasın ama’ ya da ‘Doğduğumuz ve doyduğumuz topraklara borcumuz var’ ya da ‘Herkesin bu topraklara vefa borcunu ödemesi gerekiyor’ diyen ‘örnek ve model’ insanlarının belli dönemlerde yaptıkları yardımları, destek ve katkıları, imzalanan protokol ve bağışlarını haberleştirdik.

Ben, çocukluk yıllarımda okulda tanıştığım Kızılay’a ilk kan bağışımı askerlikte yaptım. Sonra belli aralıklarla tam 46 kez kan verdim, madalyalar aldım. Tabi, mesleğim gereği gittiğim bir çok olayda, trafik kazasında, ateşli silahla intihara teşebbüste, onkolojik hastalarda da zaman zaman kan verdiğim oldu.

Büyük depremlerde, evimdeki fazla eşyalarımı, annemin hediye ettiği yün yatak-yorgan dahil bir çok giymediğim, ya da kullanmadığım eşyaları Kızılay’a bir makbuzla teslim ederek, ihtiyaç sahiplerine ulaştırdım.

Her dini bayram günlerinde cep telefonumdan ailem adına mesaj göndererek gücüm yettiğince bağışlar yapmaya çalıştım.

Öyle ki, gördüğüm, bildiğim, duyduğum her ihtiyaç ve sorunda Kızılay’ın ‘isimsiz kahramanları’nı arayıp, bu konuda gerekeni yapmalarını istedim. Hem ihtiyaç durumuna göre zamanında yardım yaptılar hem de bana bilgi vererek sevindirdiler.

Okul Aile Birliği Başkanı olarak görev yaptığım Osman Ulubaş Anadolu Lisesi’nde, sınıf öğretmenlerinin belirlediği yardıma muhtaç öğrencilerin, ihtiyaçlarının alınması konusunda kapısını çaldığım Kızılay annelerinin  ‘Aynı tip, renk olmasın. Çocuklar bizim yaptığımız yardımı anlamasın. Bunları madem sınıf öğretmenleri saptadı o zaman bizi görmesin, onlar versin’ diyerek, ayakkabı numarası, giysi, kırtasiye,. Ayni ve nakdi yardımlarda bile gözükmeyecek kadar uzak durmalarını söylemem, bu insanların ne kadar duyarlı, titiz, disiplinli, istekli, içten, samimi çalıştığını sizlere anlatmama yeter sanırım.

Kızılay konusunda hangisini anlatayım, bilmemi ki.

Yeri geldi, bazı istenmedik, beklenmedik olaylarda, Kızılay’ı birilerinin yıpratmasına destek olanlar, sonrasında günah çıkartsa da Kızılay dimdik ayakta.

Elbette, bilerek ya da bilmeyerek; görev ve sorumluluğu sırasında, hata, eksik yapan, suç işleyen, insan hayatı ile oynayanlar adli ve idari soruşturmalarda ‘Kızılay’da olsa’ hesap verdi, gereğini yaptı. Kimsenin yaptığı yanına kalmadı.

Benim babamda, bende kestiğimiz kurbanın derisini hep THK’na verdik. Bu derilerin hangi kurumlar arasında nasıl bölüşüldüğünü iyi bildiğim için, THK dışına verenlerle tartışmaktan çekinmedim.

Zaten polis-adliye muhabiri olarak görev yaptığım ve geride bıraktığım bu 43 yılda, başta Kızılay olmak üzere devletin diğer ilgili birimlerinde, kurum ve kuruluşlarında insanların bazı art niyetli kişiler tarafından nasıl yıpratılmaya çalışıldığını, yapılan dedikoduları, mahkemelerini, soruşturmalarını yakından biliyorum, yaşadım, haber yaptım.

Suç işleyen ve suçlu olanlar konusunda acımasız davrandım. Ama genel olarak her zaman Kızılay’dan ya da bazı devletin kurumlarında tanıştığım insanlar sayesinde ‘Yardıma, sevgiye, ilgiye, sıcak yuvaya, giyeceğe, yakacağa, kırtasiyeye, tedaviye, yol parası’ gibi ihtiyacı olan gencinden yaşlısına herkesin yanında olmaya çalıştım. Haber yaparken, onurları, gururları ile oynamamaya özen gösterdim.

Kızılay konusunu bu kadar niye mi ön plana çıkarttım.

Bırakın Kayseri’yi, Türkiye’ye bir çok konuda ‘örnek ve model’ olan Türk Kızılay Kayseri Şubesi yönetimi, gönüllüleri ve yapılanlardan örnekler vererek bu kuruluşu sizlere biraz anlatmak için.

Bugün Türkiye’de neredeyse tek olan 154 yataklı Kızılay Kayseri Hastanesi, Bölge Kan Merkezi öyle kolay kurulmadı. Hayata geçirilmeyi bekleyen bazı projeler içinde ‘sessiz ve derinden’ çalışmalar aralıksız devam ediyor.

Gelin isterseniz, Türkiye Cumhuriyeti gibi her 29 Ekim’de kuruluşunu kutlayan Kızılay nedir, ne değildir hep birlikte kısaca tanımaya çalışalım.